حضرت ابوالفضل العباس (ع)

چون آتش عشق شعله ور می گردد
در آن رخ دوست جلوه گر می گردد
تا رفع عطش از لب معشوق کند
عاشق ز فرات تشنه بر می گردد.
حضرت عباس (ع)در پی فرمان ،سر از پا نشناخته با مشک بی آب می شتابد بی امان.سنگدل مردی ،نامرد بر تیر بسته فضای دشت کربلا را به کین خویش راه بسته ، آب شط را گلگون از خون عباس (ع)میخواهند،کودکان تشنه از حرم هوای کربلا دهان بسته چشم براه عمو نشسته اند، در چنین حالی جفای روزگار را بین، برادر حسرت دیدار دارد.
مشک بی آب ،در حسرت آب ، اشک عباس (ع) بر گلو دارد و دستی نه اشک را اشکدان کند.
تیرک چادر ، در حسرت مشک انتظار بازگشت سقای کربلا دارد.
چشم برادر در حسرت دیدار می سوزد.
دلداری خواهر ، که می خواهد آب ریزد بر بی تابی طفلان و عبث می نالد:" عمو آمد آب آورد"
هر ناله ای به خاک شهیدی برد چراغ
در موج خیز خون به چراغان نشسته ایم
از جان توان گذشت وز پیمان نمی توان
جان داده ایم و بر سر پیمان نشسته ایم.
امام حسین (ع) چون پیمان بست ، بر سر پیمان تا شهادت نشست، اما پیمان نگسست تا "آزاد بودن" و "آزاد زیستن " را جاودانگی بخشید.